Het begin van de cursus in Lima ligt in het jaar 2000. Toen startte ons werk in Peru. Deze cursus is het resultaat van jaren werken. Tevens is het nu de inzet van een periode van voorbereiding op de overdracht van ons werk aan onze Peruaanse broeders. Vooral het werk onder de indianenstammen is in een overdracht stadium. Verschillende broeders zetten hun schouders er echt onder. Dit geeft vreugde, en hoop voor de toekomst.

 INTRODUCTIE

Sinds het jaar 2004 is er een speciale band met de indianen in de jungle en de bewoners in de bergengebieden van Peru.
Heel typerend voor deze mensen is dat zij verlangen om het Woord van God te horen. Zowel de indianen in de jungle als de bewoners van het hooggebergte strekken hun handen uit naar de Bijbel.

Het is een wonder dat we in zoveel behoefte gedeeltelijk hebben kunnen voorzien. Vol vreugde hebben we weer een nieuwe zending Bijbels mogen ontvangen. Deze zending maakt het half miljoen vol. Gelukkig is ook in de steden de vraag groot. Maar daar kigt het probleem een beetje anders; de mensen hebben daar inkomsten uit werk of handel. Zij kunnen gemakkleijker een Bijbel kopen dan de mensen in de arme gbieden.

 De Bijbels zijn de grootste hulp in ons werk van toerusten van voorgangers.

Als je verder naar onderen komt worden de berichten ouder.

DE CURSUS IN LIMA

De cursus in Lima, in hotel "Casa Vianca", is een speciale cursus met een uitgeselecteerd groepje werkers. We hebben al werkend ontdekt dat de mensen zelf een heleboel kunnen. Maar zij hebben daar hulp bij nodig. Ons plan is nu om de kleine groep nog wat verder op te leiden zodat ze met hulp van onze stichting zelf het werk ter hand kunnen nemen.

Zij kennen het land, de cultuur, de structiren van de kerkjes, enzovoort. Als nu hun Bijbelkennis en leiderschap nog wat uitgebouwd kan worden, kunnen wij ons stapje voor stapje terugtrekken. En het werk is voor de Peruanen zelf. We proberen ze daar steeds weer op te wijzen en heen te leiden.

Als u op deze pagina's leest over ons werk moet u er steeds aan denken dat we de opzet hebben om de mensen zelfstandig te maken. En ook onafhankelijk. Dat zal de kerken ten goede komen.

Lieve Allemaal.
De dagen gaan snel voorbij. De dagen zijn ook vol.
Ik vraag hermano Joël, Shipibo, hoe het met hermana Teresa en Ana is. Ze zijn nu in conferentie bijeen, verteld hij, 14 uren varen vanaf Pucallpa. Van Pucallpa naar de comunidad van Teresa is het nog eens 8 uur varen. In Nederland hebben we eigenlijk geen goed idee hoe van het leven in de Selva. Maar wat een wonder dat deze hermanas het werk voor de vrouwen opgepakt hebben en dat de Heere dat werk zegent.

Hermano Silvano is een nieuwe broeder in deze groep. We kennen hem al een paar jaar. . Hij is door het werk van Alejandro tot bekering gekomen. Hij is een open en spontane jonge man 36 jaar. Een harde werker in samenwerking met Alejandro. Net zoiets als Lukas die met Paulus meetrok. Een zeer waardevolle broeder. Silvano was rond de 35 uur onderweg om hier te komen.
Benito zei tegen Jan: “Hermano Jan, deze cursus is voor ons een feest, we zijn hier zo blij mee”. Het is een prachtige groep mensen die zich helemaal inzet om zo goed mogelijk te leren. Ze hebben in de jaren die achter ons liggen ook veel geleerd. Dat merkten we nu heel goed.

Donderdag. De laatste dag samen hier. De klas was fijn, het eten was heerlijk, elke dag iets anders. Dat is met zo’n groep altijd belangrijk. Gisteren zijn we met z’n allen naar het centrum van Lima geweest naar” El museo del congreso y de la iquisición”. Weet u wel: de Spaanse Inqusitie!... De meesten van onze groep waren nog nooit in het centrum van Lima geweest, dus dat op zich was al een heel avontuur. Anderen waren nog helemaal nooit in Lima geweest. Het enorm volle en drukke verkeer, ja daar kun je met je verstand amper bij….

En dan het museo… die methodes die ze ontwikkeld hadden om mensen te martelen en dood te maken. Bijvoorbeeld omdat je christen was of omdat er gezegd werd dat iemand een heks was. Het gerecht dat je veroordeelde. Wat was die Spaanse inquisición gewetenloos hard. We kennen het ook vanuit Nederland hoe het gegaan is. Je ziet het levensecht voor je, omdat ze grote poppen hebben hangen, liggen etc. Je wordt er heel stil van als je ziet wat er gedaan is in de naam van onze Heiland, de Heiland voor de wereld.

Vanmiddag is Alejandro voor de negende keer Opa geworden. Hij heeft nu 6 kleinzoons en 3 kleindochters, wat een vreugde. Ik mocht de naam voor dat kleins meisje geven. Een poosje denken een paar woorden praten met Opa Alejandro, en het werd Esther. Hier schrijf je Ester en je zegt: “Estér”

En toen… was het vrijdag, voor het laatst samen ontbijten….De mannen zagen er piekfijn uit, bijna allemaal met stropdas voor. Foto’s maken, zus, zo…hermano, hermana, foto con usted... si, con mi… en toen de clausura. Persoonlijk heb ik het als heel bijzonder ervaren. Enkele toespraakjes door een paar broeders. Mooi, soms ontroerend. De sfeer was in verbondenheid. Met al die mannen zijn we zoveel jaren opgetrokken. Er liggen zoveel bijzondere momenten met hen. Ik heb gememoreerd hoe de Heere Zelf hen bij ons gebracht heeft. Hoe de duivel het soms tegen werkte. Maar Christus overwon, omdat Hij voor Zijn eigen werk instaat. We moeten ons nooit laten ontmoedigen in het werk van de Heere.

Clausura: Jan had zijn meditatie voorbereid, maar toen hij daar tussen de hermanos zat, was er ineens die tekst, “Vrede laat Ik u, Mijn vrede geef Ik u; niet zoals de wereld hem geeft, geef Ik hem u. Uw hart worde niet ontroerd en weest niet bang.” Alsof de Heere het hem met nadruk zei: “Geef dit aan de hermanos mee”.
Met elkaar hebben we het hele Bijbelgedeelte gelezen, Johannes 14:15-31.

De Heere opende Zijn Woord. Jan begon met de laatste tekst: "Staat op, laat ONS van hier gaan". Jezus, wil Zijn discipelen rond Zich hebben in de zwaarste tijd van zijn leven: het sterven op Golgotha! Nadat Jezus Zijn discipelen in vers 27 zo sterk getroost heeft, zegt Hij, “staat op. laat ons van hier gaan. Hij gaat met de twaalven naar Zijn werk, het laatste deel van Zijn werk. Welk werk? ….Golgotha…altaar… Daar heeft Hij het uitgeroepen: ”Mijn God, Mijn God, waarom hebt U Mij verlaten”. Hij wil de weg naar het kruis inslaan, samen met hen die rond om Hem heen geweest zijn deze drie jaren. Hij wil dat ze getuigen zijn van Zijn vreselijk lijden om de straf voor onze zonden dragen.
Waarom die ontzettende verlatenheid? Opdat wij nooit meer verlaten zullen worden. En dan neemt hij ons mee naar vers 27. ’Vrede laat Ik u, mijn vrede geef Ik u, niet zoals de wereld vrede geeft, geef Ik hem u. Uw hart wordt niet ontroerd en wees niet bang”. Het was zo heerlijk bemoedigend, zo ernstig, en tegelijk zo vol liefde, dat je niet anders kon dan naar deze Jezus je handen uitsteken. Het werd op deze manier zo indringend toegepast naar onze broeders toe.

“Misschien zullen jullie als martelaar voor de naam van Jezus sterven... of misschien verongelukken, zoals twee van onze broeders, die met ons 7 jaar geleden aan deze cursus begonnen zijn, Valentin en David. Zij zijn ons in deze jaren door de dood ontvallen.”
Maar de tekst zegt vanmorgen iets heel bijzonders tegen u: …Mijn vrede geef Ik u, Mijn vrede laat Ik u… Zo mogen jullie gaan. Zo mag ik jullie straks uitzenden terug naar je werk en naar nieuw werk”. Het was zo bijzonder. De Heere was merkbaar bij ons… Als je die hermanos had zien luisteren. Ik was er diep door geraakt. De vrede die gepredikt werd, die vrede ervoeren we… en dan is alles weg, alle dingen van deze wereld hebben dan hun glans verloren. Dan is er alleen die vrede van de Meester. Dan kun je een beetje begrijpen dat mensen met een vrede en vreugde de brandstapel zijn opgegaan.

Sonia, onze keukenchefin (al jaren in onze cursussen in Pichanaki), zat er ook bij, het keukenwerk was klaar. Ze heeft ons iets verteld hoe ze de Heere gesmeekt en aangeroepen heeft om kracht, om het te kunnen doen, om het te kunnen volbrengen. En de Heere gaf haar de kracht. Hij heeft haar gebed verhoord. Dit werk in de keuken was voor haar een “bediening” die de Heere haar gaf. Ze heeft diep ontroerd de cursustijd beleefd en de sluitingsdienst bijgewoond. Ze is kankerpatiënt. Is 48 jaar, heeft nog een kind van 5 jaar en een zoon van 24. Wat is haar leven zwaar… maar vol goede moed in alle tegenslagen. Ze is de loop der jaren een geliefde zuster geworden. We hebben huilend afscheid van elkaar genomen….Jan heeft nog speciaal met en voor haar gebeden in dit samenzijn. O, wat was er een heerlijke spontaniteit in en na deze kerkdienst. Zou het zo maar altijd zijn!

We hebben een heel goede en gezegende tijd samen gehad, Gracias a Dios. Het was een plechtig moment toen Jan de mannen uitnodigde om op staan en te bedenken dat ze voor de ogen van de Heere God stonden. Deze mannen zullen met elkaar ons werk gaan overnemen. Nadrukkelijk kwam er in de preek naar voren dat de Heere Jezus Zijn dienstknechten nooit alleen laat staan of gaan. Hij heeft het voorbeeld gegeven: Laat ONS gaan. Dat zegt Hij ook vandaag. Hij geeft Zijn vrede in het werk. Hij geeft ook Zijn vreugde in dat werk.
Eén voor één hebben ze daarna hun antwoord gegeven aan de Heere, op de vragen die Jan hen stelde.

Mannen broeders, wat is uw persoonlijk antwoord op de volgende vragen: (denkt u er wel aan dat u voor de ogen van onze Heere God staat en de vragen aan Hem beantwoord en aan Zijn gemeente die u mag dienen. De ernst was voelbaar. De verantwoording waarvoor ze staan is groot).

Plechtig klonken de vragen door ons kleine zaaltje:
Belooft u voor God en Zijn gemeente:
-dat u trouw zult zijn aan het Woord van God
-dat u trouw zult zijn aan de gemeente van Jezus Christus
-dat u trouw het werk zult doen dat God u opdraagt

Wat is hierop uw antwoord…. en toen volgden één voor één de namen van de elf broeders.

Nadat zij de zegen ontvangen hadden uit 2 Corinthe 13:14; “Por lo demás, hermanos, tened gozo, perfeccionaos, consolaos, sed de un mismo sentir, y vivid en paz; y el Dios de paz y de amor estará con vosotros”, hebben we samen gezongen:

Yo quiero trabajar por El Señor,
confiando en Su Palabra y en su amor,
quiero yo cantar y orar y ocupado siempre estar
en la viña del Señor.

Coro
Trabajar y orar
en la viña, en la viña del Señor,
sí mi anhelo es orar y ocupado siempre estar
en la viña del Señor.

In het Nederlands is het ongeveer zo: (computer vertaling)

Ik wil werken voor de Heer,
vertrouwend op Zijn Woord en Zijn liefde,
Ik wil zingen en bidden en altijd bezig zijn
in de wijngaard van de Heer.

koor
Werken en bidden
in de wijngaard, in de wijngaard van de Heer,
ja, mijn wens is om te bidden altijd druk te zijn
in de wijngaard van de Heer.
AMEN

En dan ineens gaat iedereen weg, dat kan toch niet. Een hele brok emotie en verlangen naar een volgende ontmoeting, het huis heel stil en leeg… Ik voel me verlaten…ontheemd. Later zijn we weer in Hostal Amariles, op ons oude plekje…we missen de hermanos en gaan samen in het winkelcentrum koffie drinken, even weg….

‘s Middags gaan we met Faustino naar het nieuwe gebouw van het Bijbelgenootschap kijken. Juan Chang had ons uitgenodigd. Het is al een eind klaar en dan horen… en ZIEN we dat de nieuwe zending Bijbels is aangekomen. 40.000 Bijbels, gedrukt in Korea. Wat een berg! We hopen een paar foto’s op onze website te zetten. Ze waren nog maar net klaar met opstapelen. Twee en een halve meter hoog, wat een zegen.
Niet te geloven, wat een berg!! Met blijdschap en verbazing hebben we er om heen gelopen…de dozen gestreeld…Het woord van God, voor zoveel mensen hier, die nu nog niet van Hem gehoord hebben. God gaat door!

Het is bijna Pinksteren, Jezus beloofde dat de Trooster zou komen en eeuwig bij ons zou blijven. Wat een vreugdevolle wetenschap. Hij is rijk en overvloedig gekomen, 3000 mensen werden op de preek van Petrus doorstoken van hart en kwamen tot geloof en bekering in de Gekruisigde. Laten wij ook massaal tot Hem vluchten, zoals 2000 jaar geleden die drieduizend deden! Dan is er verhoring voor al onze gebeden. Absoluut wel, de Heere zal wonderen doen, als we Hem bidden. Jezus heeft het beloofd.

We wensen jullie allemaal gezegende dagen toe, ook namens de broeders.

Jan hoopt vandaag in de kerk te preken waar de conferentie maandag DV begint. Heerlijk! Toch een Preek over de uitstorting van de Heilige Geest.
Hartelijke groeten,

OmamaOpapa.Nellie, Jan.

FOTO'S BIJ DEZE PAGINA: KLIK HIER

 TERUG NAAR HOME - WELKOM

 ()()()()()()()()()()()()

VOLG ONS OP DE VOET...

...is het informatie gedeelte voor nieuws, mededelingen en vriendenbrieven die we schrijven vanuit Peru naar Nederland.
We proberen hier zoveel mogelijk "up to date" te zijn. 
Waar zijn we?
Wat doen we? 
Dit zijn pagina's met het laatste nieuws

Verder naar beneden zijn steeds oudere brieven

In Casa Bianca

Lieve Allemaal.
Het is hier een huis van rust en vrede te midden van alle gewoel en rumoer in Lima, dit land en deze wereld. In Arequipa zijn enorme demonstraties, zelfs al enkele doden. Terwijl het eerst in de omgeving van de stad was, zijn de demonstraties nu ook naar de stad gegaan.
Zondagavond hoorden we van de enorme groei van het evangelie in Burundi, nu horen we van de 100.000 mensen die op de vlucht zijn, opnieuw een land in oorlog. Hoe we het ook wenden of keren, als je al die dingen hoort en ziet, dan denken we aan Jezus woorden; Dan weet je dat Ik er aan kom. Wees dan bereid!
Ons huis is een oud Spaans huis, sfeervol en gezellig. Helemaal gerestaureerd en gemoderniseerd. We hebben het kleine hotel helemaal voor onszelf. De 10 broeders + Faustino, Mario en Sonia die het eten kookt en Jan en ik, verder is er niemand, we hebben allemaal een bed, het huis is helemaal vol. Bijzonder! De broeders genieten er van…en dan de rust die hier heerst en het heerlijke Peruaanse eten... Het is iedere dag feest.
Het was prachtig om de hermanos binnen te zien komen. Dit hotel staat in een bewaakte straat, met een zware ijzeren poort en niet echt bekend bij de taxistas. Dat was spannend voor de broeders, waar kom ik terecht en kom ik er wel terecht?? En dan in zo’n sjiek hotel…daar wordt je stil van.
Er zijn veel grote ramen, er is een mooie verzorgde tuin vol bloeiende, geurende, bloemen en struiken, al met al een vreugde om hier te zijn. De mooie, kleine vogeltjes, zo schitterend, ze jubelen hun vreugde uit in hun lied dat ze zingen tot eer van hun Schepper. Het is vertederend te zien hoe die kleine diertjes met hun partner op de takjes zitten, wat is de natuur prachtig.
Het begon met Hemelvaartsdag. Woensdag had Jan gevraagd, Hermanos, welke dag is het morgen? Ja, dat is een moeilijke vraag, stilte, toen hoorde ik voorzichtig “Pasen” zeggen, een ander “Pinksteren”. Nee, Hemelvaartsdag! Met de heilsfeiten leven ze niet. Jan heeft donderdag dan ook een preek als begin van de cursus gehouden over de hemelvaart van de Heiland. Het is nodig dat ze weten wat dat inhoud. De vreugde in de hemel met de terug komst van Christus, wat een welkom moet dat geweest zijn. Jezus heeft dood en satan overwonnen, Zijn werk op aarde is klaar, maar Hij is wel heel actief betrokken met wat Zijn kinderen wedervaren. Denk maar aan wat Stefanus zei, ”Ik zie de hemel geopend, en Jezus staande aan de rechterhand van de Vader”. De engelen zullen gejuicht hebben toen Jezus binnen kwam en het uit gejubeld hebben. “U zij de glorie”!
De hermanos zijn blij met deze dagen. Soms komt er iemand naar Jan toe en zegt, “Hermano Jan, dank voor deze cursus, dit hebben we nodig, ik ben zo blij hier te mogen zijn”. Filoberto verteld me dat hij nu bijna elke dag uren lang over de radio preekt. Verteld hoe de duizenden dagelijkse luisteren naar de woorden van de Heere God en de gemeenten groeien. Alfredo verteld van zijn reizen samen met zijn vrouw en hoe zij de vrouwen les geeft. Het is niet altijd gemakkelijk om je gezin achter te laten, de jongste 2 kinderen missen haar erg en bellen haar soms op,” Mama, kom, we missen je zo”. Een andere broeder heeft in zijn omgeving 6 kleine gemeenten. Elke 2 weken bezoekt hij die gemeenten om ze te stimuleren en te helpen. In dat grote gebied rond Saramerisa, moet hij 3 uur varen naar zij comunidad, alles water is water, Het heeft uitzonderlijk veel geregend, ze lopen momenteel tot aan de heupen in het water. In dat gebied zijn geen wegen, alles gaat per kano. Er wordt veel hout gekapt, goud gedelgd en natuurlijk is Petro Peru actief. Een rijk gebied, wat helaas ook erg vervuild wordt en waar de Indigenas, die daar al eeuwen wonen niet rijker en gelukkiger van worden.
Alejandro is verdrietig, we zien de zorg op zijn gezicht, zijn vrouw is al vanaf begin april ziek, heeft in het ziekenhuis gelegen, had hoge koorts en enorme hoofdpijn. Ze wisten niet wat het was en hebben haar weer naar huis gestuurd…Ze waren bang dat ze sterven zou. Donderdag op vrijdagnacht werd hij om 2 uur gebeld, ze was opnieuw opgenomen in het ziekenhuis. Dat is een schrik! we hebben hand in hand in een kring, in verbodenheid en vanuit de nood met haar gebeden tot de Heere, de God van ons leven. De volgende dag was er het blijde nieuws dat ze een stuk was opgekapt en weer thuis was. De dag daarop heeft Alejandro haar gebeld en vertelde ze dat ze voor het eerst weer uit de Bijbel heeft kunnen lezen, omdat de enorme hoofdpijn nu dragelijk was. We zijn blij dat de Heere onze gebed verhoord heeft
Ik help Sonia in de keuken, schil wat er te schillen is, snijd in stukjes, was af, schenk in, serveer…Het is een hele kunst om alles met zo’n groot mes te moeten doen. Koken is háár werk, dat geeft ze niet uit handen, gelukkig maar!! Ze is een geweldige kookster. Ik heb enorm veel meelij met haar en bewonder deze kleine, dappere vrouw om haar moed, haar doorzetting, maar bovenal haar Gods vertrouwen. Ze heeft kanker in haar keel, ze is 2x geopereerd, de 2de keer is het mislukt. Ze heeft weinig adem en heeft moeite met spreken, meestal fluistert ze, ze zou in een ander ziekenhuis geholpen kunnen worden door een dun slangetje te plaatsen, maar in haar ziekenhuis kunnen ze dit niet. In een ander land zou ze misschien met laserstralen geholpen kunnen worden. Maar Sonia is hééél arm. Ze werd voor een ander door haar man in de steek gelaten, terwijl ze zwanger was. Ze heeft in La Merced, waar ze woont, geen familie, gelukkig stoppen mensen in de kerk haar wel eens wat toe. Ze heeft een beetje werk, zwaar werk, wat eigenlijk niet meer kan, maar het gaat wel, zegt ze dapper. Maar soms als ik door vraag, dan komt er meer naar voren. Verteld ze van de tijd toen ze zo ziek was, niets had dan diepe, diepe, ellende en hoe zwaar het was. Maar waar de tranen van in mijn ogen springen is, als ze in vertrouwen op haar God zegt, “Ik geef alles aan de Heere over, Hij ziet me, Hij kent me, Hij weet van nood….op Hem alleen is mij vertrouwen”.

Meer foto's van Casa Bianca

Zo heeft hier iedereen zijn verhaal…en met al die mannen hier, stuk voor stuk, zijn prachtige en dierbare herinneringen. De ontmoetingen, de weg hoe de Heere hen bij ons bracht, de bijzondere ervaringen die we met hen hadden. Als ik er aan denk dat er een tijd komt dat we ze niet meer zullen zien, ja dan is er een enorme weemoed in mijn hart.
Bid voor ons en hen, dat we met elkaar vervuld mogen worden door Gods Geest en ze straks naar huis gaan, met de wetenschap waarvoor de Heere hen riep en wat hun taak is, dat ze met vreugde en verwondering die taak weer opnemen. Gisteravond was Alejandro op onze kamer, hij gaf ons foto’s en enkele filmpjes van zijn werk. Prachtig! Ontroerend ook, omdat we weten waar hij werkt en hoe hij werkt, samen met Isabel. We vroegen hem, kijkend naar de kerkjes en de mensen die naar het Woord van God luisteren: “Hermano, hoeveel kerkjes heb je nu gesticht”? Daarop antwoordde hij, 41. Zou je er niet stil van worden? wij wel. We zien de vreugde op zij gezicht als hij er over verteld. Het Woord gaat door! en daar zorgt de Heere Zelf voor, want Zijn Huis zal vol worden.
Gistermorgen heeft Jan een Pinksterpreek gedaan. Het was een indringende preek, we hebben de woorden in gedronken, Pinksteren, de dag van Christus belofte, Gods Geest komt op de aarde om altijd bij ons te blijven en Zijn werk in mensen harten te doen. Ik voelde me mee opgenomen in dat grote geheel van Gods werk. Na de preek hadden we een halfuurtje waar we met elkaar over de preek na hebben gepraat. Maar hebben we ook dingen van elkaar gehoord die ze tegen komen op hun werk. Mario Concepcion werkt hoog in de bergen van Puno, ver van Puno vandaan, in de campo’s waar de mensen arm zijn en hun eigen costumbres hebben. Zo was hij op een dag bij een familie waar hij ontbeet. De vrouw, ( het was een christelijk gezin) had iets gebakken wat hij niet kende. Het zag er rood uit en hij vroeg wat het was, “Wel, het is bloed van een schaap met meel “, zei ze. ”Dat eten we hier allemaal”. Waarop hij zei, zijn bord weg schuivend, “Dan kan ik het niet eten, hermana, de Heere verbiedt het ons”. Ik ben nooit meer bij die familie uitgenodigd, zei hij. Een andere keer werd hij uitgenodigd aanwezig te zijn bij een bruiloft, het bijzondere is, dat dan de hele campo wordt uit genodigd. Ze eten dan veel varkensvlees en hij kreeg een groot ribstuk. Tevens horen de niet christenen een preek, horen bidden en zingen. Prachtig moment van evangelisatie. Toen wij jaren geleden daar de eerste keer kwamen, was het erg primitief allemaal en het zal nog niet veranderd zijn. Huapaca, heette het dorp. Ik bezocht alleen lopend de markt, een belevenis. Maar niemand wilde me groeten, ze keken me wantrouwend aan en de markt vrouwen stopten hun kleine kinderen onder hun rokken. Waren ze bang dat ik ze zou stelen…nee, maar dat ik ze zou betoveren, zo primitief denken deze mensen. Toen ik een paar foto’s wilde maken, gooiden ze met stenen naar me dus ben ik weg gegaan. Ook was er een prachtige veemarkt. Gewapend met mijn fototoestel klauterde ik naar boven. Maar werd boos tegen gehouden door mannen die met hun koeien en stieren ook naar boven liepen. Ik besloot toch maar te gehoorzamen, de volksaard is best hard en gewetenloos zo hoog in de bergen. Nooit vergeet ik het volle kerkje, zelfs in het pad tussen de banken zaten de mensen. Voor de ramen buiten stonden ze te luisteren en te schrijven.
Het was elke feest met elkaar. Onvoorstelbaar wat we mee maakten en hoe blij de mensen waren. Het vervelende was dat ik elke dag ziek was door de hoogte. Soms amper mijn bed uit kon, voor ons tweeën was één eenpersoons bed en dan die koude! We hadden een klein hokje, je kon er amper staan, kreeg ook nog vlooienbeten, maar toch had ik dit voor goud willen missen. Als afscheid kregen we een prachtig trompetten concert, geweldig! Lieve allemaal, ik ga stoppen. Ik hoop dat jullie bemoedigd en getroost worden uit wat jullie van ons horen en wij van wat we uit Nederland horen.
Hartelijke groeten en Gods rijke zegen.
Opa, Papa, Oma, Mama
Jan, Nellie.

TERUG NAAR HOME - WELKOM

OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO

BAGUA CHICA - INDIANEN…   

Weet je ’t nog? Ken je de verhalen nog? Over de Indianen; Winnetou, de Apachen….

Wat hebben we gesmuld van alle sterke verhalen! Misschien hebt u nog wel een rijtje boeken in de kast staan. Je kon ze indertijd voor een leuk prijsje bestellen, een hele serie.

En nu? Nu zit ik hier met 122 Indianen. Stuk voor stuk volbloed indianen. Uit de Aguaruna (lees Agwaroena) stam. Ze spreken Awagun (lees Awagoen). Hun vaders hebben nooit van Jezus gehoord. Leefden hun stammenleven. Ongestoord, vrij, in de natuur. Totdat er enkelen van hen met het Evangelie in aanraking kwamen. Onze coördinator Alejandro Mikayo, één van hen, begon 9 jaar geleden als zendeling te werken en te organiseren. Hij is een geboren organisator en leider. De vrucht bleef niet uit: In februari een cursus met 90 mensen. Nu een cursus met 122. Een 50 van hen waren er ook in februari. De rest zijn weer nieuw. Hij geeft de mensen direct verantwoording in hun gemeenten. En het wonder gebeurd: Zonder toedoen van buitenlandse zendelingen of wat dan ook, groeit en bloeit de kerk van de Aguarunas uit tot een heuse Evangelische Kerk... Werk van God Zelf!

Zij wonen in verschillende delen van Peru. In het Amazone gebied maar ook in het stroomgebied van de Ucayali. Tussen deze twee groepen is behoorlijk wat verschil in cultuur en leefgewoonten.

 In San Martin is Alfredo Allui die de leiding heeft, samen met zijn vrouw Teolinda. Zij organiseren allerlei kleine cursussen. Nu hebben ze een grote conferentie (200 mensen) 5 dagen. Ze bekostigen dit helemaal zelf. Ik heb opnieuw mijn hart verloren aan Bagua. Wat is het een heerlijke plaats om de Aguarunas te ontmoeten. We hebben bovendien een heerlijk hotel. Wel een beetje duur (14 euro per nacht!)

Het was een barre tocht hierheen. Uren staan wachten in de bergen. Alles was vastgelopen door de verschillende waycos. De enorme regen had ervoor gezorgd dat overal grote bergen modder en stenen de weg versperden. Maar na alle oponthoud en tegenslag kwamen we toch in Bagua aan. We hebben de dag kunnen besluiten met de opening van de cursus. Wat boeiend is dat elke keer weer! Wat gaat het worden? Hebben ze aandacht? Kunnen ze het begrijpen?

Deze periode heeft geschitterd door de aandacht die de mensen hadden voor de lessen. Van begin tot eind waren ze heel serieus bezig. Het is een vreugde geweest om hier te zien hoe onze God geen verschil maakt tussen mensen. De vreugde van het samen bezig zijn in het Woord van God, verdreef alle moeilijkheden die er waren; de hitte, slechte nachtrust, volle dagen.

Het is steeds weer boeiend om te zien hoe ingespannen ze werken. Ik sluit wat foto’s bij, die zeggen vaak nog meer dan woorden. Vanavond heb ik afgerekend met de organisator. Een cursus van 9 dagen met 122 mensen. Bij een temperatuur van continu boven de dertig graden. Verschillende dagen boven de 35. Geen ziekten gehad.

Verschillenden van hen beginnen morgen aan hun thuisreis, die altijd meer dan een dag is. Maar verschillenden zijn 5 a 6 dagen onderweg. Voor hen is het een hele opgave. Drie weken van huis.

En ook drie weken op de cementen vloer slapen. Het geld is er niet voor iedereen een matrasje te kopen. Nu gaan ze naar huis met een brok ervaring. En een hele rij van wat ze af moeten leren.

Er werkt hier een RK missionero. Van hem horen ze ook wel eens wat. Bijvoorbeeld: In het Paradijs stond geen boom. Maar het was om een vrouw dat Adam viel. Hij werd verleid. Vrouwen zijn een gevaar voor de man. In het Paradijs kreeg Adam zijn vrouw maar hij wist niet wat hij met haar doen moest. Kain trouwde met een vrouw die een kind was van een engel en een man. Er waren nog geen andere vrouwen. En zo ben je uren bezig om alle dwaasheid te proberen uit te wissen. 

Een kind van God die een keer dronken is…. Is geen kind van God meer. Broeders en Noach dan? Ja, maar dat was na de zondvloed. Als hij voor de zondvloed dronken geweest was dan had God hem niet gespaard.

Lieve broeders en zusters, u kunt niet half begrijpen wat er allemaal bij komt kijken om mensen die uit de pure natuur komen, toe te rusten om te kunnen functioneren in de gemeente van Christus.

Verder is financieel een probleem bij al de stammen. Ze hebben niets! En ze willen van alles. Maar dat kan dan niet. 

Ik had deze keer een heel goede vertaler bij de hand als ik zag dat verschillenden niet begrepen wat ik zei.

Morgen hopen Faustino Lucano en ook op reis te gaan. Om twaalf uur vertrekken we uit Bagua. Dan hopen we om 6 uur in Chiclayo aan te komen. Een heel kort nachtje en om half 6 weer op pad. Een paar dagen zijn dan ingepland in Lima. Gesprekken met werkers, gesprekken met Bijbelgenootschap, gesprekken met een drukker. We moeten van drukker veranderen.

Even wat persoonlijks: Het is echt wennen om zonder Nellie, oma hier te zijn. Je mist een heleboel dingen die je anders samen doet. Maar het gaat verder goed. De mensen zijn ongelooflijk hartelijk en behulpzaam. Ook in onze hostal. Dan blijven wij in Nederland toch ver achter, wij “kouwe kikkers”. Ik zei tegen Nellie als mensen naar me vragen doe ze dan de groeten. Het antwoord was: “niemand vraagt naar je. Twee zondagen ben je weg. Er hebben drie mensen naar je gevraagd, hoe het gaat”.

Als je hier een poosje aan het werk bent kun je dat helemaal niet begrijpen. Dit is het ook wat de onkerkelijke mens en de jongeren afschrikt. Ze voelen zich vaak heel eenzaam in onze kerkdiensten. Ik denk dat we daar ieder persoonlijk aan moeten werken; een nieuwe Reformatie. Uit onszelf komen en naar buiten gaan, waar de honderdduizenden lopen zonder kennis aan Jezus. 

Vandaag was het de afsluiting van de cursus. Het was heel bijzonder. Onder anderen vroeg een hermana het woord. Zij is dominee in een dorp. Ze heeft een gemeente van een 60 mensen. Er is geen enkele man die het werk kan doen. Te weinig kennis. Deze zusters gaf een zo heerlijk getuigenis en zo een diepe beschuldiging aan ons adres, dat ik er heel stil en verlegen van werd. Het was een persoonlijk getuigenis van haar, aan mij persoonlijk als vertegenwoordiger van de Europese kerken. 

Haar getuigenis in verkorte vorm: “Ik voel me geroepen om u namens heel onze stam te bedanken dat u met Nellie naar ons wilde komen. Niemand wil ons helpen. Zendelingen gaan naar Afrika maar niet naar de Indianen in de selva. Er zijn wel een paar zendelingen naar Peru gekomen. Zij noemen zich zendeling, maar ze zijn het niet. Ze zoeken ons niet op maar blijven in de steden waar ze alles hebben net als in Europa. Ik wil vandaag met klem jullie, als “Obra de Andres” (Andreas Werk in de Spaanse taal) bedanken dat jullie ons opgezocht hebben in de verlorenheid waarin wij leefden. Dat u ons opgezocht hebt tussen de struiken van het oerwoud temidden van slangen en ongedierte. Dat jullie met ons wilden zoeken naar Gods weg. Dat jullie naast ons kwamen staan en niet boven ons. “                     Klik hier voor haar foto

De tranen stroomden rijkelijk over haar wangen. Diep ontroerd hebben we met elkaar naar deze “moeder in Israël” geluisterd… en gezwegen. Onze broeders en zusters Indianen omdat ze het helemaal met haar eens waren… Ik heb gezwegen omdat ik beschaamd was om alles wat we als Christelijke kerken al verkeerd gedaan hebben. En aan de andere kant was ik te ontroerd om te kunnen spreken. Ik moest mezelf bedwingen om niet in huilen uit te barsten. Daar stond ze, als een lichtende kaars. Moeder van een paar kinderen. Haar man overleden. Hij kende Jezus niet. Had nooit van Hem gehoord.

Dat is ook mee onze schuld. We hebben het veel te druk met Bijbel vertalingen bekritiseren, met dominees veroordelen, met dogmatiek preken…. En nog duizend andere dingen waardoor we geen tijd over hebben om aan Indianen te denken… En we laten de sloebers aan hun lot over…. Is het niet diep treurig?!

Na even gewacht te hebben vroeg ze (in haar taal) “Broeders, zullen we blijven bidden voor Jan en Nellie dat de Heere ze nog weer hier heen stuurt! Het applaus was heel overweldigend. Er werd gebeden, er werd geroepen naar mij. Er werden hoofden in stilte gebogen. Het was diep ontroerend om dit te beleven.

Van harte Gods zegen en gegroet in de Naam van onze Heiland, Jesús.

p.s.   Op de reis terug naar Chiclayo werden we weer eens met de werkelijkheid geconfronteerd van dit barre land. Na anderhalf uur rijden waren waar vanmorgen een vrachtauto in het ravijn verdween. Totaal vermorzeld. Bestuurder overleden. Later zagen we de auto liggen. Verschrikkelijk. Een uurtje later lag er een grote vrachtwagen met allerlei dozen en zakken en een twintig mensen aan boord op zijn zij van de weg af. Ook helemaal vernield. De mensen sjouwden en zochten. Met een ketting hadden ze de vrachtwagen vastgezet aan een andere heel zware vrachtauto. We weten niet of hier doden of gewonden waren. Ik sluit een paar foto’s bij.    Klik hier voor de foto's

Papa, Opa, Jan

Verschillende mensen hebben me benaderd met een kleine bestraffing. Zij wilden een gift overmaken maar het IBAN nummer van de bank konden ze niet vinden. Mijn excuses, ik heb het vergeten! Hier is het nummer alsnog

NL02 RABO 0181 2350 13 t.n.v. stichting “Andreas Werk” Waddinxveen

 TERUG NAAR  HOME - WELKOM

Brief 1 Cacco Makayo 8 november 2014

Ik ga proberen om de belevenissen van deze week in Cacco Mayo een beetje ingekort samen te vatten. Ik wil dan de brief compleet maken met wat foto’s.

Hoe is het mogelijk om dat allemaal te beleven op één dag!

Om half negen van huis (hotel in Lima) Naar Pucallpa. Naar “kilometer cince” Daar wachtte tot mijn grote verrassing een oude bekende: Piloot Jonathan. De hele vliegtocht van een uur hadden we nodig om bij te praten. Hij is 54 jaar en vliegt nu al 23 jaar hier in Peru met zendingsvliegtuigjes. Die breken de wereld open voor het Woord van God. Om kwart over drie kwamen we aan in Cacco Makayo. Het is maar een klein uurtje varen naar Otucuru. Drie uur verder ligt Sempaya. ( in Sempaya, Otucuru e Pauyan waren we 8 jaar geleden voor het eerst in de Selva, onvergetelijk.)  Alle oud vuur ging weer flakkeren.

Maar ik heb één ding moeten accepteren: Ik ben nu een oud man. Ik vond het altijd zielig als ik het las: “Ik, Paulus, een oud man…” Dan kwamen meestal bijna de tranen in mijn ogen. En nu moest ik het van mezelf zeggen: “Ik, Jan Van, ben een oud man”!

Maar geen tranen in mijn ogen maar terugzien op een heel rijk leven. Mijn eigen aandeel daarin is niet best. Maar Gods aandeel is onuitsprekelijk!

Aan deze dingen denkend liet Jonathan zijn kist in de rivier glijden: Cacco Makayo. Een heel ruim groot Selva-dorp. Honderden stonden ons op te wachten. Juichend en zingend. Ook de volwassenen, zowel gelovig als niet gelovig was present. Als je de foto’s ziet, Nellie, dan zal je hart weer sneller slaan.

Uit het watervliegtuig in een kano. Uit de kano op een motokar. Het hele dorp werd ik rond gezeuld. Een groepje mensen stond bij me op de kar en hielden me vast dat ik er niet af zou vallen, Geweldig gewoon!!

Dat was het begin.

Later moesten we almuerzar in het huis van een dominee. Wat een straf!   Een bord vol soep met een grote zwarte vis er in. Er is geen pardon. Ik begin te schillen en mijn weerzin groeit. Dan komt hermana Teresa. Zij gaat aan het uitpellen. De openingsavond was bijzonder. Autoriteiten waren present: Jefe de tribu, de stam. De burgemeester van het dorp, autoridad van de provincie. Iedereen kreeg een beurt om wat te zeggen.

De autoriteiten waren geen gelovigen maar waren duidelijk positief aanwezig.

De cursus verloopt in drie segmenten:

1 De mens en zijn God (goden)

2 De mens en Jezus, God de Zoon

3 De mens in relatie met de mens (huwelijk) De laatste avond staat gepland om enkele huwelijken te voltrekken. De eersten van dit dorp. Vooraf heb ik nog een bespreking met de autoriteit van de provincie over de gebruiken volgens de Peruaanse wet.

Toen de avond afgelopen was kwam er nog een hele ceremonie: naar bed gaan. Ze weten niet wat ze allemaal doen moeten. Een bed (matras zonder laken of kussen. Heel snel heb ik twee lakens en drie kussen, een muggennet, een kaars, een olielampje, een grote zaklamp en een tafel. Een pak met 15 flesjes water completeerde alles. Ze waren met 4 vrouwen in de weer om alles klaar te maken.

Het is nu dinsdag. Ik heb een beetje  geploeterd en me met een batterijapparaat geschoren. Buiten zijn 4 palen in de grond geslagen. Zwart plastic er omheen. Badkamer!

Midden in het hokje staat een ton water. Prachtig helder.

Mijn was is al gehaald, mijn ontbijt is al gebracht, duizend dingen zijn al gevraagd of ik dit nodig heb, Of dat wil hebben. Enzovoort. Het is ook al half 7. De dag is al volop begonnen. Mijn buurman zette om 4 uur knoerthard de radio aan op een politieke zender.

Mijn desayuno (ontbijt: 2 pakjes galletas,( crackers) 2 gebakken eieren, 2 liter thee, 5 gebakken bananen en een pot vol suiker. Ga er maar tegenaan.

Voor morgen heb ik al. Ik vroeg waar er broodjes te koop zijn. O, die halen wij wel. Ze brachten er 20 mee. Voor de hele week gelijk genoeg!

Inmiddels zijn ze al vijf keer dingen komen vragen over de lessen en allerlei andere dingen. Heb ik toch tandpasta, o ja: papier voor de wc. Een klein hokje met een betonnen vloer met een gat erin. Tijdens mijn wasbeurt heb ik me goed geprikt aan een citroenboom. Die hangt over de ton heen. Ik ga nu naar de les, kwart voor 8. Heb er inmiddels 2 ½ uur op zitten.

Dat was dan de eerste lesdag.

Een 70 mensen zijn er in plaats van 200. Maar zijn serieuze mensen, die een taak hebben in de gemeente waar ze zijn. Dominees, zondagsschoolmensen, ouderlingen, evangelisten en zelfs een paar jonge mannen die werken als zendeling.

Er is heel goede aandacht. Maar geen enkele vorm van Bijbelkennis. We doen ons best om daar aan te werken in deze cursus.

Zo dat hebben we weer binnen gebakken/kookte kip met rijst en aardappels, en een schaaltje met komkommer en bietjes. Het was lekker. Twee anderen konden ook nog van het restant eten. Ze sloven zich uit om het mij maar naar de zin te maken. Heel lief bedoeld maar voor mij een probleem met de hoeveelheden.

Vanmiddag de vuurproef met de cursisten. Half drie begint de klas. Er was niemand!! Heb rustig met hen gesproken over het feit dat de Heere God discipline wil zien in Zijn dienst. Ze hebben spontaan beloofd dat het niet meer zal gebeuren. We zien wel hoe het gaat.

Na de les kwamen Anna en Teresa naar me toe met een grote zak vol materiaal dat zij gemaakt hebben met de nieuwe naaimachines. Geweldig mooi werk hebben ze gemaakt. Foto’s gemaakt voor hermana Nellie. Nelletje wat houden die vrouwen veel van je! Ze zouden je bijna gaan halen.

Het was een verrassing toen ik hoorde dat 1 minuut bellen mogelijk is. Even je stem gehoord hier in de echte selva. Op de foto’s kun je zien dat het een echt selva dorp is.

Ongelooflijk hoe prehistorie en de moderne tijd hand in hand proberen op te trekken. Enerzijds: er is hier niets om het leven geriefelijk te maken. Anderzijds: Voor de cursus hebben we een generator om stroom op te wekken. En ja hoor! Ze hebben een keyboard op kop weten te tikken en gisteren galmde de dicotheekmuziek door de kerk. We hebben vanzelf daarna rustig hierover gesproken. Een deel viel hier direct voor maar enkele jongeren moesten toch nog even zeggen dat de muziek in de kerk veel te saai is voor jonge mensen.

Na een geweldige dag lesgeven kwam de avond en de nacht. De avond is verplichte rust voor mij, We hebben voor twee uur stroom gekocht (corriente). Twee uur stroom voor het hele dorp is 5,50. En we hadden licht in huis en “”hotel”’”. Het hotel kost voor ons 2,30 Euro! Is vanzelf met ontbijt. Een kan bananenmelk, gebakken ei en brood vandaag.

Het is voor mij telkens weer een ongelooflijk iets dat en mens zo snel weer aan kan passen aan heel primitieve leefwijzen. Zaterdagmorgen reden we nog door Nederlandse verkeer, na een heerlijk huiselijk ontbijt. Nu is woensdagmorgen, slechts 4 dagen later en ik weet niets meer van het Nederlandse leven. Het is heel gewoon om hier te zijn. Onze Vader geeft dat zomaar als je in Zijn dienst mag werken.

De kerk van de Shipibos (IEMISCH) is een Evangelische kerk met een duidelijk Bijbel gericht karakter. Hun doctrine is niet in een lijvig boekwerk vastgelegd. Beslaat alleen 6 kantjes papier. Er is duidelijk groei. Bijna dagelijks voegen zich mensen bij de gemeente.

Het grote probleem in deze kerken is de opleiding van de voorgangers. Er is voor hen geen opleiding mogelijk. Ons werk is hun hoop. Door ons werk zijn er nu 24 Plantadores. 14 of 15 van hen zijn daadwerkelijk bezig om aan de opleiding aandacht te schenken. Over een paar weken gaan ze een cursus organiseren in een dorp waar geen Christenen wonen. Het hele dorp wordt uitgenodigd. Een 25 a 30 mensen hebben zich al aangemeld. Drie van onze Plantadores organiseren en leiden de cursus.

Vannacht zijn we opgeschrikt door vreselijk onweer. Tropisch onweer. Lichten deed het onophoudelijk. De donderslagen waren gewoon aan elkaar verbonden. En de regen stortte neer.

Vanmorgen was het dus “baggeren ” om in het leslokaal te komen. De lessen waren weer heel fijn met heel veel aandacht.

Een nieuw avontuur is het eten. Gisteravond kreeg ik die zak broodjes. Vanmorgen een klein beetje bananenmelk, vanmiddag een halve vis(staartstuk). Toen ik het bovenste er afgegeten had draaide ik hem om… een ander was me al voor geweest. “Wilt u nog een stukje vis hermano Jan?” Door de tegenvaller van mijn stukje had ik nog best wel zin. Het kwam nooit. Dat hopeloze structuurloze is toch zo erg. Dat nekt eigenlijk alles wat je opzet.

Kwam ook weer tevoorschijn met de lessen over het huwelijk. Ze mochten in de middagpauze vragen inleveren, er waren er meer dan 30, Onder andere: Mag je meer dan 20 kinderen hebben? Is het in sommige omstandigheden toegestaan dat een dominee meer dan 1 vrouw heeft? Bijvoorbeeld omdat hij het zo druk heeft….

Mijn vrije uur van vanmiddag heb ik gebruikt om met een jongen op zijn motorvrachtwagentje het dorp te bezichtigen. Nu wachten we weer op stroom. Ik twijfel of het vanavond zal lukken.

Zo! Dat heb ik dan ook weer gehad. De stroom is niet gekomen gisteravond, Maar vanmorgen wel: Een geweldige waterstroom in de vorm van zeer zware tropische buien. Na drie dagen zonder echt te kunnen wassen was het een genot om me om kwart over vijf buiten, naast het hostal, gewoon op straat, me verrukkelijk te kunnen douchen. Het was nog een beetje donker. De regen stortte neer en ik had een heerlijke start van de dag. Zomaar op straat de stortregen op je laten neerkletteren! Heerlijk!!

In ons dagboek stond vanmorgen een mooi klein gedichtje (Nellie thuis en ik hier lezen hetzelfde dagboek) dat ik u niet wil onthouden;

Die mij eertijds geschapen heeft,

En veilig in het leven bracht,

Zal mij, heb ik de dag doorleefd,

Ook wel geleiden door de nacht…..

Heerlijk toch om zo te mogen leven! Nee, dat is geen vraag, maar een jubel! Geweldig! We mogen leven! En Hij, de grote Schepper van hemel en aarde, en van ons leven, Hij zorgt voor ons. Elke dag weer opnieuw. Ik heb er van genoten! Wat een blijdschap, wat een vreugde dat ik zelf niet hoef te beslissen over mijn levenseinde. Alleen over mijn leven. Geef ik dat aan Hem of houd ik het voor mezelf en mijn genoegentjes? Wat is onze lof vaak ver te zoeken, waar blijft onze dank?

Elf uur: “Alweer pauze!”

Ik sjok met mijn laptop onder mijn arm, in grote cape gehuld (van David) over het voetbalveld (daar staat gras) door de gutsende regen naar mijn hostal. Wat heerlijk om te leven en te kunnen oproepen om in Jezus te geloven. Dat was vanmorgen door de lessen gemengd. Heel sterk, De geboorte van de Zaligmaker! Kunt u het begrijpen?

Mijn cursisten (pastores, leiders en leidster van zondagsscholen) kwam er niet meer uit. Het drong bij verschillende door tot hun kleine wereldje. En toen ik ze vertelde van Janeke die kanker had, maar gereinigd werd in het bloed Jezus…. toen kwamen er traantjes tevoorschijn. Vooral bij jongeren… Ze proefden iets van het wonder: Hij voor mij!

Nu hoor ik ze zingen En la cruz, en la cruz… Het begin van de nieuwe les. Voor mij tijd om hard door te werken om vanavond 7 echtparen te trouwen. Ieder met hun eigen historie. De één nog mooier dan de ander. Maar gegrepen om te luisteren naar het Woord van God.

Ik ben bang dat mijn brief te lang word, maar ik moet nog een dag gaan voor ik bij internet ben. Dan kan ik dit wegsturen en mag u mee beleven. Dan mag jij nadenken over deze dingen. Juist in het jonge leven is het zo belangrijk om bezig te zijn met het Woord, met God, met Jezus. Zonder Hem heb je niets, niks!

Het is gelukkig gestopt met die vreselijke regen. Het bleef maar hozen en hozen en hozen.

Ik ben klaar met de voorbereiding voor de huwelijksdienst en daarna de clausura. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan. Zeven echtparen hebben zich aangemeld. Volgens de voorgangers is er geen geldig motief om deze mensen niet in het huwelijk te bevestigen. Heel lastig is het dat er geen enkel formulier of iets dergelijks aanwezig is, of bestaat. Ik heb dus moeten improviseren en het wiel uit moeten vinden.

En het was een heerlijke avond. Eerst de culto (lees kerkdienst) met het bevestigen van de 7 echtparen. Zij waren niet kerkelijk getrouwd, alleen voor de stam.

De tekst Marcus 10:51 Wat wilt u dat ik doen zal? Jezus vraag aan Bartimeus/ Jezus vraag aan de bruidsparen van vanavond, Daarna vragen stellen waarop moesten antwoorden.

Hoogtepunt was de rij geknielde bruidsparen. Eén echtpaar was in feesttooi. U ziet op de foto’s.

De clausura was daarna een mooi slot van de cursus. Mensen waren zeer tevreden en geweldig enthousiast. Welke datum in het volgend jaar, kunt u weer komen. En dan met Nellie. Die hoort er bij!

Ik begin maar weer met hetzelfde: Hoe is het mogelijk?

Om 6 uur koffer pakken, ontbijten en op pad. De lucht is nog grijs en zwaar van de ontzeggelijke regendag.

Alles, maar dan ook echt alles is pure barro, modder! Daar baggeren we eind doorheen. Maar ik vond het onverantwoordelijk om me met pace maker etc op deze manier in te spannen. Het zweet gutste neer. Tot over de enkels vaak in de modder. Omgeven door wild oerwoudgewas. Woeste muggenhorden… en daar gingen we. Naar de rivier. Met een kano naar het vliegtuig, twintig minuten varen. En we waren er gelijk; de avioneta van mission SAM en de kano.

Wat een heerlijke ontmoeting met deze piloot. We moeten toch veel meer voor deze mensen bidden. Ze hebben een heel verantwoordelijk werk en ze doen het met een glimlacht op hun gezicht. Deze piloot kende ik nog niet. Jonathan Armstrong uit de VS.

Komen na een heerlijke vlucht in Pucallpa, snel naar internet, weer contact. Geen internet! Morgen pas weer. En nu zit ik hier met mijn internet dongel te schrijven en te doen. Een geweldig bed staat achter me te wachten. Wat een ongelofelijke luxe!! Het was een tijd van zegeningen. Op de slotavond komt er een man naar me toe: “Hermano Jan, ik denk 8 jaar geleden dat u in Sempaya was. Dat was een heerlijke ontmoeting. Met uw taal is het nu geweldig. Ik heb na de ontmoeting in Sempaya altijd voor jullie gebeden. Jullie zijn zo belangrijk voor ons. Niemand anders kijkt naar Indianen om”. Hij straalde en was blij verrukt.

Wat is de Heere goed. We zien met elkaar terug op een heerlijke tijd waarin echt hard gestudeerd is. Laten we bidden om de doorwerking van Gods Geest in de kerken en kerkjes van de Shipibos (en andere Indianenstammen)

Ik stop nu en ga een hapje lekker eten. Het is deze week vreselijk geweest. Zo slecht bereid, goed bedoeld overigens. Maar zonder enig idee om er iets van te maken.

Foto's bij deze brief: klik hier

Klik op de vier kleine pijltjes bij de foto om ze zo groot als de pagina te zien. Dan staan er ook teksten bij. Veel plezier. En bid voor deze mensen.

Allemaal heel hartelijk gegroet

Papa/opa/Jan

TERUG NAAR HOME - WELKOM