Naar de Aguaruna indianen

Vanuit Peru october 2016

Toen was het weer zover… naar Schiphol, naar Peru.

Op Schiphol dronken we nog een kopje koffie, zomaar even een gezellig momentje voor we vertrekken. Toen we bij de gate kwamen was het een drukte van jewelste, meer dan 400 passagiers liepen, zaten en stonden daar te wachten. We liepen wat naar voren en ineens stond er met een stralende lach een stewardess voor ons. Ze zei: ”Willen jullie met de eerste mensen mee in het vliegtuig”? ”Graag”, zeiden we. Ze vroeg of we op vakantie gingen en we zeiden dat we gingen werken, waarop ze vroeg wat voor werk en we vertelden wat we gingen doen. Haar hele gezicht straalde, “Wat heerlijk”, zei ze om nog dienstbaar te mogen zijn in Gods Koninkrijk, ik heb 24 jaar geleden lange tijd in Lima gewoond, maar toen kende ik de Heere niet, was ongelovig”. Het was zomaar een “engel’ die de Heere ons zond en toen we in de slurf liepen kwam ze nog even bij ons en zei: “Wat een zegen om op jullie leeftijd te mogen arbeiden in de wijngaard van de Heere, veel zegen hoor en wees een zegen”. en we konden na de rolstoelen zo het vliegtuig in. Het zijn die kleine dingen die soms zo groot zijn. We hadden een heerlijke reis.

Weer verder.

De vlucht naar Chiclayo was ruim een half uur later. Op het vliegveld hadden we gelijk een taxista die ons naar Bagua Chica wilde brengen. Ongeveer half de route stond er een file. Werk aan de weg, een ongeluk? Het bleek een derumbe te zijn. Wat een toestand, al dat zware vracht verkeer, enorme bergen modder en stenen lagen op de weg,  gelukkig waren ze de weg al aan het schoonschuiven. Uiteindelijk waren er 3 derumbes, één grote ravage, stukken van de weg waren naar beneden gevallen. Als we uiteindelijk kunnen rijden, dan wil iedereen eerst….het is een gevaarlijke situatie, zonder begeleiding, niemand regelt iets. Een uur later is de weg weer afgezet. Nu is er een aanhangwagen uit gebrand.  Ruim 2 uur later komen we in Bagua aan. Gracias a Dios voor Zijn bescherming! Even snel iets anders aan doen en naar La Choza, ( de Hut ) het gebouw waar de broeders zijn. Oh….hart verwarmend! Zoveel liefde en hartelijkheid. Veel nieuwe gezichten, omhelzingen van de bekende hermanas, we zijn weer thuis. Het is geweldig hier weer te zijn.

De volgende dag heb ik een klas met 17 hermanas. We moeten er met elkaar weer inkomen, de nieuwkomers zijn nog wat onwennig, lezen en studeren dat kennen ze niet en kunnen ze ook niet. Maar ik geniet van mijn hermanas. Wel kan het me frustreren  dat ze niet kunnen onthouden. Wat ik ze vandaag leer, weten ze morgen niet meer, moet ik stap voor stap ophalen en...ja dan komt er weer een beetje tevoorschijn. Daarom willen ze alles wat ik zeg opschrijven...” kopiëren porfavor hermana”, zeggen ze dan. Dat hebben alle Indigenas.                                                                                           Het is ontzettend heet en ik ben de eerste avond volledig uit geteld, om 7 uur slaap ik al. De volgende dag is best heel bijzonder, als ik vertel hoe God Adam zijn vrouw gaf en hoe blij hij met haar is, vraag ik of zij ook blij zijn met hun man…..oeiiii. Dan komen er tranen bij een hermana en ze verteld haar verhaal. In de pauze komen er meerdere hermanas met hun verhaal. Daar is de man, een leraar, verliefd geworden op zijn leerling en heeft inmiddels  een kind bij haar. “Hermana, ik heb gebeden en gevast…ik wil nog steeds mijn man terug…gebeden, geroepen en gesmeekt tot God, maar niets…” Bij een andere  is haar man er met een andere vrouw  vandoor, die alleen was, maar nu is zij alleen en zo heeft ieder zijn verhaal. Het geeft een heel goede band met elkaar, soms zijn directe vragen heel openend naar elkaar. Voor we verder gingen heb ik eerst met en voor die vrouwen gebeden en voor hun kinderen. Er zijn geen uitkeringen…geen financiële hulp.  Ze hebben een stukje grond waarop ze werken en waarvan ze kunnen eten, hoofdzakelijk yuca en verder?  Nada!

Zondag! Altijd een hoogte punt. Van half 9 – half 10 heeft Jan Bijbelstudie met de hele groep gedaan. 100 mannen en mijn 17 hermanas. Daarna was er de culto. Heerlijk. Handelingen 9, de bekering van Saulus. Als de Heere dan zomaar Zijn Woord opent en de woorden geeft, mag  Jan uitdelen….dan gaan  harten open. Na de dienst was er een  man die  er vol van was, en dat aan anderen vertelde, een groepje stond bij hem en hij zei tegen Alejandro en Jan, “Ik heb nooit geweten dat de Bijbel dit verteld, dat God dit aan ons verteld”. Bartolomé, de zoon van Alejandro die in de gemeente van zijn vader voorgaat als hij op zendingsreis is, zei: “Hermana, ik ben zo blij met het onderwijs van hermano Jan. In 2009 kwamen jullie de eerste keer bij ons in Wawas, 2011 kwam ik de eerst keer in Pichanaki op cursus, daar heb ik zoveel zegen ontvangen en zoveel geleerd en nog leer ik zoveel, daarom kan ik nu dit werk doen. Jullie komen naar ons en het onderwijs is voor heel onze stam een grote zegen.” Hij mist geen woord. Ze hebben net een vijfde jongetje gekregen. Hun tweede kindje is na een week overleden, dat heeft diep in gegrepen in heel de familie.                                                                                                                             

‘s Middag weer een Bijbelstudie, daarna de preek  Efeze 4 : 17- 32. De oude en nieuwe mens, dat spreekt aan. Daar komen vragen op, mooi om op die manier door te gaan met elkaar.                                                                                                                                                          We hoorden ook een triest verhaal. Een paar weken geleden was er ook een derumbe. Een auto reed daar en toen gebeurde het plotseling. Een andere auto stopte en zagen dat  er een  man inzat die er niet uit kon. Ze gingen de man helpen, opnieuw kwam de modderstroom met razende geweld naar beneden en sleurde de auto’s en mensen de afgrond in….

Mijn hermanas willen leren, maar och, het is zo moeilijk. Een paar jonge vrouwen springen er uit en het is jammer dat we niet langer met ze kunnen door gaan. “Hermana Nellie, we moeten elke dag op onze akkers werken, we kunnen niet studeren”, zegt een oudere hermana. Ze is al voor de 3de keer hier in Bagua. Ik begrijp ze wel, heel goed zelfs, maar het is toch nodig een paar keer per dag een klein gedeelte in de Bijbel te lezen. Hun kennis is nihil. Het zou hen zoveel zegen geven als ze Gods Woord zouden lezen. Wel zijn het vrouwen die hun leven als christen vrouwen leven. We hebben heel fijne momenten met elkaar gehad. Zorgen en pijn gedeeld, dan is er het afscheid. Met veel omhelzingen hebben we afscheid van elkaar genomen…Het is ook voor Alejandro niet gemakkelijk om de gemeente op te voeden in de genade en  kennis van de Heere Jezus. We hebben grote bewondering voor zijn inzet en werkwijze. Maar hij heeft ons gebed hard nodig.  Er is een nieuwe man bij gekomen. Dat geeft zorgen, eerst was hij bij het wachttoren genootschap. Dat zie je ook aan hem. Toen bij de baptisten en nu bij een van de gemeenten van Alejandro. Deze man heeft kennis van verschillende dingen, maar geen Bijbelkennis. En hij beïnvloed deze eenvoudige mensen op een verkeerde manier. Ze hebben te weinig fundament om een weerwoord te hebben.

“Hermano Jan, eind oktober heb ik een conferentie in Saramarisa, gaat u mee”. Maar dan zijn we D.V. in Mazamari. “Hermano Jan”, zei Alejandro zonet ,” in januari hoop ik weer een cursus in Yutupis te hebben….de hermanos vragen om u…” Ja….als je hart wel wil, maar de jaren gaan meetellen….Als Alejandro dan verteld hoe de mensen in al die dorpen steeds bidden voor zijn gezondheid en de Heere dat tot nu toe verhoort heeft??

Vorig jaar is naast deze hostal een Karaoke gekomen. Vorige week vrijdagavond daverde de oorverdovende muziek van 9 uur – half 6 over ons heen. Drie nachten achter elkaar. Gelukkig konden we wel slapen, waar we erg dankbaar voor waren. De volgende avond sliepen we heerlijk toen we vlak onder het raam, treur muziek hoorde.  Dus wij uit bed en zagen de processie van el Señor de los milagros voetje voor voetje langs komen. Heel wat mannen droegen het enorm zware beeld van Jezus, vooraf gegaan door de priester van de parochie. Daarachter belangrijke personen, dan de muzikanten en daar achter de mensen uit Bagua, met kaarsen en wierook. Eén man moest steeds zijn kaars verpakken, het was te heet aan zijn handen. Kleine kinderen met een kaarsje in een halve waterfles… Vlak bij ons stopte de processie, een priester ging hard op in gebed, een lang gebed, de mannen pakten daarna het beeld weer op hun schouders en gingen een 100 meter verder, stopten en zo gingen ze naar de kerk. Lopen, muziek, bidden…

David, de trouwe werker in hostal Willy’s heeft voor een perfecte camionette gezorgd. Klokslag 7 uur staan ze voor ons klaar. De auto is fonkel nieuw, eigenaar een alleraardigste jonge man. Onderweg is er politie controle. Dat is naar het rijbewijs kijken en de papieren en door rijden, maar dat gaat zomaar niet. De politie wil …geld! Dus moet hij mee achter de auto…er wordt wat aan de auto gerommeld, vijf soles uit het bakje gehaald…en hij mag verder!  Wat een corruptie. Veilig komen we in Chiclayo aan. Elke keer weer een wonder.

Hartelijke groeten en Gods rijke zegen!