Een vrouw die alleen begon.....

Marcelina Huaman, 

Vijftien jaar geleden hebben we haar leren kennen: Een jonge vrouw. Bewogen met de mensen in de bergen Het gebied waar ze zelf ook vandaan kwam. Ze ging op pad. Alleen. Met een Bijbel en een handvol geroosterde mais. Ze zocht de armsten van de armsten op.

Uit haar eenzame werk is iets groots gegroeid: Tientallen kerken en kerkjes. Helemaal boven in de bergen. Niemand zag haar. Niemand ondersteunde haar dan de Heere God Zelf. Hij was haar Vriend, haar Toeverlaat, haar grote Bank. Wij hebben haar in eerste instantie geholpen met een paar cursussen om mensen op te leiden die haar terzijde konden staan.

We hebben er genoten in de ijzige kou. Onder de stekende zon overdag. Ploeterend in het stof baggerend door de sneeuw…. Wat was het onvoorstelbaar zwaar, maar ook onvergetelijk heerlijk.

We kregen nu wat foto’s van haar. We hebben samen zitten bibberen van de kou toen we de sneeuwfoto’s zagen. Maar ook hunkerend van heimwee omdat we in dit gebied vrijwel zeker nooit meer zullen komen. We zullen onze lieve zuster hier op aarde niet meer zien. Hoe moet je dat klein krijgen? Je hele hart hunkert naar hen en hun hart naar ons….  Maar weet u: dan is er één heerlijke troost: we hopen elkaar straks te ontmoeten in het heerlijk Koninkrijk van onze Heere en Heiland. Daar zullen we elkaar mogen omhelzen en samen de Heere groot maken om dat Hij ons heeft willen gebruiken om aan Zijn Koninkrijk te bouwen….

Geniet van de foto’s. Bijschrift ontbreekt. Kijk naar de blijde gezichten. Zie hoe ze bouwen aan een nieuwe kerk. Doen ze helemaal zelf. En ze doen het prachtig, maar eerst in gebed. Elke dag opnieuw. Zo leven een deel van onze broeders en zusters in Peru.