De reis naar Ecuador

Ecuador, een prachtig land.
Eindelijk is het dan zo ver…we stappen in het vliegtuig in Lima naar Ecuador, naar Linda, Jaap en kinderen. Een lag gekoesterde wens gaat in vervulling. Net voor de lading in Quito is er een heftige turbulentie. We schokken heen en weer en het wordt licht in onze hoofden. Beneden ons zien we groene dalen, overal huizen, mooi! Linda is er nog niet, maar via Jaap horen we dat ze er aan komt, nog 5 minuutjes… en we staan te wachten. Maar het duurt zo lang en we worden ongerust, Jan wil Jaap opnieuw bellen, maar ik ben bang dat hij ook ongerust zal worden. We lopen af en toe heen en weer, maar geen Linda. We vragen of we wel op de goede plaats staan om haar te zien. Si, si…oké! Maar het duurt zo lang…en dan is Linda daar…zij stond naar de binnenkomende mensen te kijken en wij waren hier al een poosje en keken uit naar haar. Heerlijk om elkaar te zien, te spreken. We rijden eerst een uur met de taxi, wat een mooie, schone wereld. Alles is net een beetje anders dan Peru. De wegen zijn heel goed en schoon. Het verkeer geordend. Rechts ligt Quito, een lange, lange smalle stad. Dan stappen we in de bus en al gauw rijden we in het donker naar Shell. Linda verteld veel onderweg.
Shell…ja dat heeft bij ons een bijzondere herinnering. Natuurlijk hebben we jaren geleden al het boek van Elisabeth Elliott gelezen, “Vijf kruisen in de jungle”. Vijf mannen Gods die als zendeling naar Shell gingen om de inboorlingen te vertellen van hun Heiland… Ze werden vermoord…. Eigenlijk afgeslacht.
Zo vaak hebben we onze cursistes in de avond de film getoond die er van gemaakt is. En altijd spreekt het me opnieuw aan. Als God je roept en zend, wil niet zeggen dat er niets kan gebeuren. Dat vertellen we hen dan. Het kan zijn dat je voor de Naam van Jezus moet lijden en sterven! Vijf jonge mannen, vurig om deze onwetende stam bij de Heere Jezus te brengen, hen het Evangelie van genade en liefde te brengen, werden samen gedood. Ik denk dan altijd aan de geschiedenis van Stefanus. Wat een zegen had hij op zijn werk en dan ineens, na zijn indringende prediking… dan stenigen de Joden hem. Ze willen niets van Jezus weten, zo ook deze Indigenas.
Stefanus zag Jezus, staande! Actief! Hij was heel erg betrokken bij wat er gebeurde. Hem is niets ontgaan, Hij was intens betrokken bij Zijn dienaar Stefanus. En toen de stenen hem van het leven beroofden nam Jezus hem op in Zijn eeuwige woning.
Zo was het ook bij deze vijf zendelingen. Terwijl de messen en speren van de Indianen hun lichamen van elkaar scheurden, nam Jezus hen op in Zijn schoot. Kom maar! Het is genoeg… En ze mochten Thuis komen.
En wat een wonder: dan gaan je kleinkinderen naar deze plaats toe waar piloot/zendeling Nate Saint zijn vliegbasis had. Hij was piloot bij de MAF. Mooi, heel mooi… ontroerend ook.
Om iets voor half 10 komen we in Shell aan. Daar gaan we in een taxi en naar hun huis. Buiten horen we Jacoline huilen, Jaap heeft haar in zijn armen en staat op het balkon. Jacoline heeft haar mama heel erg gemist en Linda is blij dat ze na een hele lange dag reizen, weer kan voeden. Jaap draagt de koffers de steile trap op. En dan zijn we in huis…
Hoe bijzonder, heerlijk! We mogen op hun bed slapen. Jaap zal de volgende morgen met het vliegtuig naar Kapawi vliegen en dus zouden we elkaar maar even zien, maar dan krijgen we een cadeau van de Heere God. Jaap moet dinsdag plotseling in het gezondheidscentrum in Shell werken, dus zien we elkaar langer! We hebben zijn spreekkamer gezien, het gebouw, enkele medewerkers. Denk aan de HAP bij ons. Tussen de middag kon hij thuis komen eten. Linda kookt Ecuadoriaans eten. Petje af voor haar, want het is vaak bewerkelijk en ze heeft geen luxe keuken met allerhande moderne apparatuur. Het eten was elke dag heerlijk, veel wat aan de Peruaanse keuken gelijk is. We zijn 2 x in een restaurantje wezen eten. Het is mooi dat we de Z. Amerikaanse cultuur een beetje kennen en net als zij, met en tussen de mensen leven. Hun leven meeleven en delen.
De kinderen waren groot geworden. Corné die elke dag om kw. over 7 wordt opgehaald voor school. Keurig in zijn school uniform. Om half 1 moet hij weer opgehaald worden en s middags huiswerk maken. Helen en Arianne, twee kleine kwetterende grietjes, die echte poppenmoeders zijn. Wat een vreugde om Jacoline nu echt te zien, een schattig klein meisje, dat heel wijs alles in de gaten houd wat haar broer en zusjes doen. Ze kan zo lief lachen en als ze een lepeltje pap of zo krijgt , valt ze er met geweld op aan, prachtig om te zien. Door de regen en van alles en nog wat, werd het eind vrijdagmiddag voor Jaap uiteindelijk werd uitgevlogen. Je weet nooit hoe alles gaat, het is geen geordende maatschappij zo als wij gewend zijn. Vaak heeft het weer het laatste woord. Heel vervelend om weg te willen en dan elke keer weer van het vliegveld terug te moeten komen. Het geeft een onzeker gevoel, en je denkt aan de mensen in Kapawi en bid in de hoop dat er geen ernstig zieke mensen zullen zijn.
Het was mooi om op foto’s te zien hoe dat het er in Kapawi aan toe gaat. Een heel groot open huis...rondom bankjes, smal…daar zit of ligt de patiënt op en daar onderzoekt Jaap de patiënt. Er is geen moderne apparatuur en meestal kijken ook andere mensen en kinderen toe. Een eindje verder zit de tandarts, de volgende is de verloskundige. Als Jaap een patiënt behandeld, probeert hij daar ook mee te bidden.
De zaterdag hebben we gebruikt om een geweldige tocht te maken in een junglepark. Zo schitterend mooi, het is een stukje jungle in militair gebied. Er staan 7 huisjes van verschillende Indigena
stammen. Prachtig om te zien hoe deze mensen wonen en leven, dat heeft mijn hele hart. Aan het eind is een kleine dierentuin, daar zijn dieren die de militairen gevangen hebben op hun terrein, een prachtige panter, een toekan, een aapje, er leven ook andere vrije aapjes hoog in de bomen, papegaaien, een miereneter die achter je aan sjokt, enzovoort. Voor de kinderen hét grote feest. De ondeugende miereneter pakte een tijdje terug een broodje uit de handjes van de kinderen.
Voor het eerst in mijn leven zag ik de paringsdans van een groep vlinders… geweldig! Wat is Gods natuur toch geweldig boeiend! Op de achtergrond hoor je soms het ruisen van de Pastaza, de grote Rio. Langs ons pad stroomt ook een klein stroompje. Met kleine kindertjes loop je niet zo snel, dus was het al behoorlijk donker toen we bij het wachthuis van de militairen kwamen aan het begin van dit park. Daar zou de taxi ons ophalen… maar die mocht niet meer dat gebied in. Nou, de weg omhoog is steil...vol stenen en het was een hele klim! Maar, Gracias a Dios, alles ging voorspoedig. We begrepen dat het voor Linda geen doen was om nu nog te gaan koken, dus hebben we snel broodjes bij de bakker gehaald, en voor ieder 2 eieren. Ik ben aan het eieren bakken gegaan en we hebben gesmuld. De volgende dag mee naar de kerk. Ook deze sfeer kennen we. Het was een prachtig kerkje op een uniek stukje paradijselijke wereld. Een Indigena gemeente, heel prematuur, maar ook hier komen mensen samen die de Heere Jezus willen dienen. Ik bekeek de mensen om me heen, wonderlijk toch, wereldwijd komen mensen samen… als ik er bij stil sta… dan staat mijn verstand stil… Wat is de trekkende liefde van de Zaligaker wonder groot. Het was ook Avondmaal. Doe dat tot Mijn gedachtenis!! Neem en eet…geloof!
Selvaleven…soms zomaar 12 dagen aan een stuk geen water! 4 kleine kinderen en 2 volwassenen… hoe doe je dat? Daar staan we in Nederland niet bij stil…maar zo is het leven daar wel en de rivier is ver weg. Regenwoud…al dat vocht. Is de was lang nat, dan kunnen er lelijke vochtvlekken op je mooie blouse…op dat schattige baby jurkje…of waar ook komen. Op het platte dak hang ik de was op, de zon schijnt, het licht is fel, ik trek mijn ogen tot spleetjes. Wat een was met al die baddoeken, al die mooie kleine onderbroekjes, bloesjes, rokjes, jurkjes.
Regelmatig stijgt een vliegtuig op, soms een kleine gele , zoals ooit jaren geleden Nate de lucht in ging. Na een poos, als we in huis zitten, vliegt Linda overeind en rent weg…en dan hoor ik het ook, grote dikke regendroppels, dus ren ik haar achterna. In huis is geen plaats om was te drogen. Shell ligt op een kleine 1500 meter hoogte. De temperatuur is heel behaaglijk. Ook zijn er gaan muskieten, wat een zegen!! En s nachts koelt het heerlijk af. Maar straks in augustus is het veel heter.
We zijn ook naar het Nate Saint House geweest, tegenover het Maf vliegveld. Een gedeelte is museum, wij hebben het heel indrukwekkend gevonden. Nate, de piloot/zendeling, had gouden handen en het huis met gastenverblijven heeft hij zelf gebouwd. Er waren altijd veel gasten. Ook heeft hij prachtige voorzieningen voor zijn vrouw gemaakt, werkelijk een schitterend huis. Op de oude foto’s zie je een mooie tuin rondom het huis, en bijvoorbeeld, heel vernuftig, een eindje van de grond, half weg de dikke palen waarop het huis staat, zijn een soort bakjes in gekapt…daar ging afgedraaide olie in en zo kwamen er gaan termieten in huis. Dan sta je in de keuken van een jong gezin, sommige dingen die er toen stonden staan er nog, zo ook een deel van hun boeken, ik zag er o.a. het boek van Hudson Taylor tussen staan, zangbundels etc. Reiskisten waar hun spullen in verstuurd zijn. Het radio systeem om elkaar op te roepen...Shell...over...Shell…over… Ik werd er weemoedig van. Op één foto zitten er 2 kindertjes in de aanrechtbak om gewassen te worden, Nate staat er bij, een baby in zijn armen… een stukje leven van een jong en gelukkig gezin, vol verwachting en toekomstplannen. En nu staan wij in hun huis. Zij hebben hun taak volbracht.

Maandagmorgen, afscheid nemen…en zijn we met de bus naar Tambillo gereden. Uit gezwaaid door de Linda en de kinderen. Weemoedig… kind lief, wanneer zien we je weer? Het regende…maar al snel werd het minder en hebben we intens van de rijke natuur genoten, jungle, watervallen, ravijnen…alles groen en overvloedig. Onderweg komen er veel mensen hun fruit aan bieden in de bus, snoep, rijst, gebakken schijfjes banaan, aardappelschijfjes, en ik weet het allemaal niet. Een man komt een hele poos voorin de bus evangeliseren. Zo gaat dat in Zuid Amerika. Dan rijden we in de siërra, een prachtig en rijk gebied. Overal mooie stukken land met stekmateriaal. Koolplantjes, slaplantjes, andijvie en noem maar op. Op andere veldjes daar word de andijvie al gesneden voor de verkoop. Mooie koeien zien we in de groene weiden. Later vertelt onze taxista dat het een zeer vruchtbaar gebied is en de koeien van 8 liter melk nu 40 liter per dag geven. Onderweg zien we ook de Indigenas vrouwen in hun lange zwarte rokken, zwarte hoed op. Het is puur genieten! In Tambillo moeten we uit de bus. Zodra we onze koffers hebben stopt er een taxista, opmerken is belangrijk, we zien hoe de Heere onze reis heel voorspoedig maakt. Onze taxista is een heel gezellige man die veel vertelt over de streek. We zien prachtige rotondes, na een uur zijn we in Yaruqui, een hoog en mooi Siërra dorp. Onze Hospedaje is gezellig, de kamers op de eerste verdieping zijn net gerenoveerd, buiten is een fleurige tuin en een restaurant. Helaas moesten we ergens anders eten omdat op maandag het restaurant gesloten is, maar om half 7 is er voor ons de volgende morgen wel een heerlijk ontbijt en worden we naar het vliegveld gebracht, een 20 minuten rijden, ideaal. Het was een bijzondere week, inmiddels zij we donderdag in Nederland aan gekomen. Het is nu ook heerlijk om weer thuis te zijn.
Een machtig mooie periode ligt achter ons. Begonnen in Lima en geëindigd in Ecuador.
Hartelijke groeten en zegen.
Papa,Opa,Mama,Oma, Nellie, Jan.
Hebt goede moed, Ik heb de wereld overwonnen!

P.S. We zijn nu net een week thuis, het was een hele volle week, daardoor bleef de laatste brief van deze reis even liggen. Maar daardoor kunnen we u ook nog berichten dat Elisabeth Elliott deze week, op de leeftijd van 88 jaar, na een zeer arbeidzaam leven, door de Heere is Thuis gehaald. U weet el de vrouw van de piloot die zendeling was in Shell. Wat is het dan allemaal dichtbij. We liepen in haar huis. We kennen haar leven. En nu? Nu mag ze bij de Heere zijn. Die haar kocht. Voor wie ze werkte.
“Vader, Ik wil dat, waar Ik ben, ook bij Mij zijn, die Gij, Mij gegeven hebt, opdat zij Mijn heerlijkheid mogen aanschouwen….”
En hun werken volgen hen na...

 EEN PAAR FOTO'S: KLIK HIER