Gij zult Mijn getuigen zijn…

Foto van "Jeugd met een opdracht" Een heel bekende manier van "getuigen-zijn", maar niet de enige.

Maar hoe doe je dat dan?
Graag wil ik een paar voorvallen vertellen die we zelf hebben mee gemaakt toen we in Tilburg werkten als evangelistenechtpaar.
Op een zondagmorgen stapte een meneer ons kerkzaaltje binnen. Een keurig geklede man, beschaafd … en met een Bijbel met rits in zijn hand. Dat viel direct op!
Jan begroette hem en bracht hem naast mij en we maakten kennis met elkaar. Ik vertelde hem hoe onze diensten en gewoonten waren. Hij luisterde intens en met bewogenheid naar Gods Woord. Na de dienst bleef hij ook koffie drinken. We hadden de gewoonte om bij het eerste kopje koffie over allerlei dingen met elkaar te praten en bij het tweede kopje kwamen de vragen over de preek. Waardoor soms mooie een zeer leerzame gesprekken volgden.
Ook op de beginners Bijbelcursus werd hij een trouw bezoeker.
Op een dag vroeg ik, “Hoe kwam jij als Rooms Katholiek in contact met ons? ”.
Toen kwam heel spontaan zijn verhaal: Op een nacht, was hij op terugweg naar Tilburg. Op een stille plek langs de autoweg kwam hij met pech te staan. Hartje nacht. Ja, daar sta je dan…mobieltjes hadden we toen nog niet. Maar al gauw stopte er een auto achter hem en een jonge man stapte uit, zei vriendelijk gedag en vroeg waar hij hem mee kon helpen. Verbaasd vroeg hij, “Dat je in de nacht zomaar durft te stoppen, er kan je van alles gebeuren”.
Het antwoord was verrassend voor hem: “ Ik ben christen en dat wil ik niet alleen in naam zijn, maar ook met de daad en daarom stopte ik”.
Dit korte getuigenis sloeg in als een bom! Die jongen had iets wat hij niet had en wat hij helaas ook niet kende in zijn omgeving. Dus vroeg hij verder, de jongen vertelde wat zijn hoop en verwachting was. Dat Jezus zijn Zaligmaker was en dat hij naar de Hervormde Kerk in zijn dorp ging. Dat Jezus daar centraal in de prediking stond. Hij nodigde hem uit om een keer met hem mee naar zijn gemeente te gaan. Hij was zo onder de indruk dat hij dat graag wilde en de eerste zondag die volgde, ging hij er heen. Het was in de begin jaren van 1980. Verbaasd en ook met ontzag zat hij naast de jongen in de bank. De grote Hervormde kerk stroomde vol mensen, het orgel speelde zacht, een gewijde rust en vrede. Zo’n preek had hij nog nooit gehoord, het sprak hem aan, deze wereld was een wereld waarvan hij het vermoeden nooit had gehad of gehoord. Zijn jonge vriend nam hem mee naar zijn ouderlijk huis, waar hij heel hartelijk werd onthaald. Het gesprek ging over de preek die ze gehoord hadden. Voor de mensen daar was het normaal, maar voor hem volkomen nieuw en vreemd… en heerlijk! Een wonder. Ze spraken af dat hij de volgende week weer zou komen. De jongen had op zijn verzoek, een Bijbel met psalmen voor hem gekocht en zo ontstond een vaste kerkgang. Ruim een half jaar reed hij elke zondag naar het dorp, maar het was wel elke keer zo’n 40 km rijden. Liever zou hij in Tilburg naar zo’n gemeente gaan. De broeder wist van ons werk en van onze zondagse diensten en gaf ons adres aan hem.
Weet u waar ik zo diep van onder de indruk kwam. Ja, natuurlijk van zijn verhaal. Maar weet u dat andere: dit is christen zijn, niet alleen in naam...maar ook heel speciaal in daad. Dit is getuige zijn van je Meester.
Zouden wij, die Gods Woord kennen en er mee opgegroeid zijn, maar meer deze gezindheid hebben. Die vreugde om van Jezus te getuigen. Anderen met liefde en bewogenheid op Jezus wijzen. Zie, het Lam van God dat de zonden van de wereld wegneemt!
Onze vriend was een meelevende broeder, met de mensen op de post, maar ook met ons als gezin en we hebben jaren lang een hartelijke omgang gehad…
We bezochten hem regelmatig in zijn winkel, als er geen klanten waren hadden we diepgaande gesprekken, want hij was een serieus en zoekend mens. Maar na enkele jaren werden de bezoeken aan de kerk minder. We spraken er over met hem….”Ja, zie je, ik heb een vriend en die heeft er een gruwelijke hekel aan dat ik naar de kerk en de Bijbelstudie ga”. En zo ging het contact langzaam aan verslappen, tot hij niet meer kwam. Als ik door de straat reed waar hij de winkel had, dan stapte ik nog wel eens binnen voor een gesprekje. Ik zag de pijn in zijn ogen… maar de wereld waarin hij leefde trok uiteindelijk meer en harder dan het Woord van God. Het gaf ons diep verdriet. Op een dag nadat we al heel wat jaren uit Tilburg weg waren, kreeg ik een telefoontje van een broeder die me vertelde dat hij kanker had. Ik schrok…als het sterven wordt…wat dan? Ik schreef hem en hij belde me op, we waren blij elkaar te spreken. Het was een goed en fijn gesprek, maar we kwamen niet meer tot de kern van het bestaan…Jezus Christus, Die kwam om zondaren te redden…
Toen ik later hoorde dat hij overleden was… gaf dat pijn…diepe pijn…
Maar de les van de jongen broeder heb ik nooit meer vergeten.

Op allerlei manieren kunt u een echte getuige van Jezus zijn!

De Sjofar blazen....

Ze studeerde in de stad, woonde in Limburg, een jonge, frisse meid. Goed Katholiek opgevoed. Op een dag kwam ze diep ontroerd de winkel binnen. We kenden haar niet, maar zagen onmiddellijk dat er iets gebeurd was dat diepe indruk gemaakt had.
Ze had die nacht een vreselijke droom gehad, zo enorm aangrijpend, dat ze er nog totaal onderste boven van was. In haar droom had God haar de oordeelsdag laten zien. Ze zag Jezus als rechter. Ze zag de hel, die vreselijke plaats, totaal van God verlaten… vuur… huilende en gillende mensen…
Met afgrijzen en verbijstering had ze alles een moment gezien.
Het allerergste was, dat mensen, bij het zien van Jezus, zelf naar de hel toe renden, omdat ze voor de Heere God niet konden bestaan. Het was alsof zij naar die plaats van pijniging vluchtten. Ze renden weg voor de Rechter van de hemel en aarde. Weg, weg van Gods majesteit en heiligheid.
De Bijbeltekst, waarin de mensen zeggen: “Bergen valt ons, en heuvelen bedekt ons” zag ze voor haar ogen voltrekken, alle mensen renden van God vandaan. Ze begreep de boodschap: “Zonder het verzoenende bloed van Christus kan geen mens voor God bestaan”.
Verslagen was ze… maar zij wist nu de werkelijkheid dat een leven zonder God ook een sterven zonder God is. Haar familie en vrienden wisten dit niet. Ook de mensen in haar omgeving wisten het niet. Op de bank had ze 3200 gulden gespaard. Waarvoor kwam ze nu in “De Bijbelwinkel”?
Om Bijbels te kopen. Voor iedereen die ze kende. Al haar spaargeld heeft ze van de bank gehaald en er Bijbels voor gekocht. Iedereen moet een Bijbel hebben! Wat een bewogenheid en liefde. We waren diep, diep, onder de indruk van de daad van dit jonge meisje. Ook dit is een vorm van “Getuige zijn”.
Het Woord van God gaat door, mensen worden gegrepen en geven door dat er een weg van redding is, Jezus Christus, de Gekruisigde, die weer is opgestaan. Die Zijn leven gaf om zondaren te redden.

Volgende verhaal: *) een Bijbel graag